Treść głównego artykułu

Abstrakt

Dynamika otoczenia instytucji edukacyjnych ma szczególny wpływ na podstawową działalność tych instytucji, tj. proces edukowania, a w szczególności stosowane w tym procesie metody nauczania – uczenia się: nauczanie klasyczne, tutoring, mentoring i coaching. Elastyczność, różnorodność, a szczególnie adaptacyjność procesu edukacyjnego, stanowiącego rdzeń świadczonych usług edukacyjnych, decyduje o tożsamości instytucji edukacyjnej i atrakcyjności oferowanych przez te instytucje usług edukacyjnych. Wyznacznikiem procesu edukacyjnego, oferowanego przez instytucję kształcącą, staje się więc pragmatyzm tego procesu, przejawiający się w operacyjnym relatywizmie metod, zakresie ich stosowalności i praktycznym wymiarze uzyskiwanych efektów – walorów. Biorąc za podstawę powyższe przesłanki, w publikacji dokonano pragmatyczno-systemowej identyfikacji współczesnych metod nauczania – uczenia się. W identyfikacji uwzględniono odrębność i różnice między nimi, a także zakres ich kompatybilności. Następnie dokonano egzemplifikacji pragmatycznej koncepcji postrzegania współczesnych metod nauczania – uczenia się na przykładzie systemu edukacji coachów sportowych.

Słowa kluczowe

coaching efficiency mentoring tutoring pragmatic teaching coaching efektywność mentoring nauczanie pragmatyzm tutoring

Szczegóły artykułu

Biogram autora

Ryszard Józef Panfil - Wyższa Szkoła Zarządzania i Coachingu (Wrocław), Wydział Sportu

Prof. zw. dr hab., autor 100 publikacji w tym 4 monografii i 10 podreczników (m.in.: Kierowanie zespołem sportowym, Coaching uzdolnionego gracza, Coaching zespołów zadaniowych), promotor ośmiu prac doktorskich z zakresu dydaktyki sportu, coachingu i zarzadzania operacyjnego, załozyciel Wyższej Szkoły Zarządzania i Coachingu.
Jak cytować
Panfil, R. J. (2013). Pragmatyka współcześnie stosowanych metod nauczania – uczenia się. Forum Oświatowe, 25(2(49), 89–101. Pobrano z https://forumoswiatowe.pl/index.php/czasopismo/article/view/86

Referencje

  1. Barnard, P. A. ( 2010). Vertical Tutoring. Guildford: Grosvenor House Publishing Ltd.
  2. Becerra-Fernandez, I., González, A. J., Sabherwal, R. (2004). Knowledge Management: Challenges, Solutions, and Technologies. Upper Saddle River, NJ: Pearson/Prentice Hall.
  3. Bennewicz, M. (2011). Coaching i mentoring w praktyce. Warszawa: G+J Gruner + Jahr Polska.
  4. Carnell, E., MacDonald, J., Askew, S. (2006). Coaching and Mentoring in Higher Education: A Learning Centred Approach. London: London Institute of Education.
  5. Carvin, B. (2009). The Great Mentor Match. T+D, 63(1), 46–50.
  6. Chamorro-Premuzic, T., Furnham, A., Lewis, M. (2007). Personality and approaches to learning predict preference for different teaching methods. Learning and Individual Differences, 17(3), 241–250. Doi: 10.1016/j.lindif.2006.12.001
  7. Cohen, N. (1999). The Manager’s Pocket Guide to Effective Mentoring. Amherst, MA: HRD Press.
  8. Dunn, R. S., Dunn, K. J., Price, G. E. (2002). Learning Style Inventory. Lawrence, KS: Price Systems.
  9. Gordon, E. E., Morgan, R. R., O’Malley, C. J., Ponticell, J. (2006). The tutoring revolution: applying research for best practices, policy implications, and student achievement. Lanham, MD: Rowman & Littlefield Education.
  10. Holland-Johnson, A. (2010). Becoming a Better Tutor: A Data-Driven Approach to Tutoring. Bloomington, IN: iUniverse.com.
  11. Lucas, K. F. (2001). The Social Construction of Mentoring Roles. Mentoring & Tutoring, 9(1), 23-47. Doi: 10.1080/13611260120046665
  12. Luecke, R. (2006). Coaching i mentoring: jak rozwijać największe talenty i osiągać lepsze wyniki. Warszawa: MT Biznes.
  13. McMahon, G., Archer, A. (2009). 101 Coaching Strategies and Techniques. Hove: Taylor & Francis.
  14. Orly, M. (2008). Mentoring mentors as a tool for personal and professional empowerment in teacher education. International Journal of Evidence Based Coaching and Mentoring, 6(1), 1-18.
  15. Panfil, R. (2007). Coaching uzdolnionego gracza. Wrocław: Akademia Umiejętności Management and Coaching.
  16. Panfil, R. (2008). Efektywny coaching zespołów zadaniowych. Wrocław: Akademia Wychowania Fizycznego.
  17. Panfil, R. (2010). Coaching w kreowaniu prospołecznej efektywności. Organizacja i Kierowanie, 2(140), 105-120.
  18. Panfil, R. (2012). Style współpracy managera operacyjnego z utalentowanymi realizatorami zadań (na przykładzie organizacji sportowych). W: S. A. Witkowski, M. Stor (red.), Sukces w zarządzaniu kadrami : elastyczność w zarządzaniu kapitałem ludzkim: Tom 2. Problemy zarządczo-psychologiczne (s. 192-204). Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Ekonomicznego.
  19. Panfil, R., Paluszek, K. (2005). Edukacja młodzieży z uzdolnieniami do gier sportowych. W: S. Czyż (red.), Wychowanie fizyczne w polskich i niemieckich szkołach: współczesne trendy (s. 27-38). Wrocław: Akademia Wychowania Fizycznego.
  20. Peel, D. (2008). What Factors Affect Coaching and Mentoring in Small and Medium Sized Enterprises. International Journal of Evidence Based Coaching & Mentoring, 6(2), 1- 18.
  21. Wallace, S. (2007). Teaching, Tutoring and Training in the Lifelong Learning Sector (wyd. 4). Exeter: Learning Matters Ltd.
  22. Whitmore, J. (2011). Coaching: trening efektywności. Warszawa: G+J Gruner+Jahr Polska.