Treść głównego artykułu

Abstrakt

Koncepcje z obszaru psychologii rozwojowej, takie jak strefa najbliższego rozwoju L. S. Wygotskiego czy epizody wspólnego zaangażowania H. R. Schaffera wniosły nową perspektywę do rozumienia procesu nauczania i rozwoju, charakteryzując wnikliwie sytuację nabywania kompetencji w relacji społecznej. Wymienione koncepcje opierają się na wierze w potencjał rozwojowy człowieka, a nauczanie widzą jako zorientowane na przyszłość. Założenia te charakterystyczne są również dla coachingu i mentoringu, będących coraz popularniejszymi formami rozwoju w miejscu pracy. Stąd próba znalezienia analogii. Wykonane porównanie przyczynia się do poszerzenia teoretycznych podstaw „rozwojowych relacji współpracy”, jak określa się wspólnie coaching i mentoring.

Słowa kluczowe

coaching epizody wspólnego zaangażowania mentoring społeczny kontekst rozwoju strefa najbliższego rozwoju coaching cultural mediation joint involvement episodes mentoring zone of proximal development

Szczegóły artykułu

Jak cytować
Smorczewska, B. (2013). Społeczny kontekst rozwoju. Użyteczność wybranych koncepcji psychologii rozwojowej dla relacji coachingu i mentoringu. Forum Oświatowe, 25(2(49), 31–40. Pobrano z http://forumoswiatowe.pl/index.php/czasopismo/article/view/34

Referencje

  1. Bębenek, R., Sopkowski, P., Szumna, M., Leduchowska, Ż. (2012). Jakie korzyści daje organizacji coaching i w jakich warunkach może być realizowany? Personel i Zarządzanie, 9(270), 8-9.
  2. Brzezińska, A. (2000). Społeczna psychologia rozwoju. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe „Scholar”.
  3. Clutterbuck, D. (2009). Coaching zespołowy. Poznań: Dom wydawniczy REBIS.
  4. Kukiełka-Pucher, D. (2009). Kompetencje profesjonalnego coacha. W: M. Sidor-Rządkowska (red.), Coaching: teoria, praktyka, studia przypadków (s. 98-107). Kraków: Wolters Kluwer Polska.
  5. Marciniak, Ł., Rogala-Marciniak, S. (2012). Coaching: zbiór narzędzi wspierania rozwoju. Warszawa: Wolters Kluwer Polska.
  6. Megginson, D., Clutterbuck, D., Garvey, B., Stokes, P., Garrett-Harris, R. (2008). Mentoring w działaniu. Poznań: Dom wydawniczy REBIS.
  7. Parsloe, E., Wray, M. (2008). Trener i mentor: udział coachingu i mentoringu w doskonaleniu procesu uczenia się. Kraków: Wolters Kluwer Polska.
  8. Santorski, J. (2009). Coaching wewnętrznego nastawienia. W: M. Sidor-Rządkowska (red.), Coaching. Teoria, praktyka, studia przypadków (s. 158-169). Kraków: Wolters Kluwer Polska.
  9. Schaffer, H. R. (1994). Epizody wspólnego zaangażowania jako kontekst rozwoju poznawczego. W: A. Brzezińska i G. Lutomski (red.), Dziecko w świecie ludzi i przedmiotów (s. 150-188). Poznań: Zysk i S-ka.
  10. Shotter, J. (1994). Psychologia Wygotskiego: wspólna aktywność w strefie rozwoju. W: A. Brzezińska i G. Lutomski (red.), Dziecko w świecie ludzi i przedmiotów (s. 13-44). Poznań: Zysk i S-ka.
  11. Smółka, P. (red.). (2009). Coaching: inspiracje z perspektywy nauki, praktyki i klientów. Gliwice: Wydawnictwo HELION Onepress.
  12. Starr, J. (2005). Coaching. Procesy, zasady, umiejętności. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne.
  13. Whitworth, L., Kimsey-House, K., Kimsey-House, H., Sandahl, P. (2010). Coaching koaktywny: umiejętności wspierające sukces klienta. Warszawa: Wolters Kluwer Polska.
  14. Wilson, C. (2010). Coaching biznesowy: praktyczny podręcznik dla coachów, menedżerów i specjalistów HR. Warszawa: MT Biznes.
  15. Wygotski, L. S. (1971). Wybrane prace psychologiczne. Warszawa: PWN.